układu mechanicznego
Encyklopedia PWN
stolica Polski i województwa mazowieckiego, pow. grodzki, na Nizinie Środkowomazowieckiej, obejmującej w granicach miasta część Kotliny Warszawskiej, Doliny Środkowej Wisły, Równiny Warszawskiej oraz krańce równin Wołomińskiej i Łowicko-Błońskiej, nad Wisłą (w obrębie miasta 28 km biegu rzeki); ośrodek aglomeracji warszawskiej.
charakterystyka
fiz., techn. zależność między wielkościami fiz. charakteryzująca wybrane właściwości badanego układu, urządzenia, elementu;
[gr. charaktēristikós ‘odróżniający’],
pierwiastek chemiczny o liczbie atomowej 50;
d’Alemberta zasada, zasada d’Alemberta–Lagrange’a,
jedna z różniczkowych zasad wariacyjnych mechaniki klas. nierelatywistycznej, stanowiąca bardzo ogólne sformułowanie praw ruchu układów mechanicznych.
polski konstruktor samolotów, projektant nowoczesnego profilu skrzydła.
energia
podstawowa wielkość fizyczna charakteryzująca w sposób ilościowy układ materialny, określająca ruch jego składników oraz ich wzajemne oddziaływanie;
[gr. enérgeia ‘działanie’],
